W korzystnym wyroku NSA z dnia 10 lipca 2018 r. o sygn. II FSK
1185/16, sąd uznał, że wartość przychodu z nieodpłatnego użytkowania
samochodu służbowego dla celów prywatnych obejmuje też udostępnione
pracownikowi paliwo, czyli mieści się w ryczałcie, o którym mowa w art. 12 ust.
2a pkt 1 lub 2 Ustawy PIT.
Zdaniem sądu:
„Podzielając w pełni stanowisko wyrażone w zaskarżonym wyroku
należy przyjąć, że przepis art. 12 u.p.d.o.f. nie zawiera ograniczeń
dotyczących sposobu korzystania z samochodu, liczby przejechanych kilometrów,
używania samochodu do jazd lokalnych, czy też pozamiejscowych. Pracodawca
(w tym wypadku Spółka), przekazując samochód służbowy, zgodnie z regulaminem
jego użytkowania, oddaje poszczególnym pracownikom do użytku pojazd gotowy do
jazdy zarówno z zapewnionym paliwem, jak i materiałami eksploatacyjnymi. Korzystanie
z samochodu służbowego nie jest przecież możliwe bez paliwa. To
tylko potwierdza konstatację, że przepisy ustanawiające ryczałtowy przychód
wskazują na czynność "wykorzystania" samochodu służbowego, a nie na
"prawo do wykorzystywania. Tylko wówczas możliwe jest jego
skuteczne wykorzystywanie, jeżeli samochód jest w pełni przygotowany do
eksploatacji. Odmienne rozwiązanie, wskazujące na wyłączenie paliwa z
wydatków związanych z użytkowaniem samochodu służbowego, tj. wskazujące na jego
odrębność w konsekwencji stanowiłoby dalsze skomplikowanie w zakresie
prowadzenia niezbędnych ewidencji. To z kolei niweczyłoby ideę ryczałtu i
założonego nią celu. Przytoczony przepis nie daje podstaw do
różnicowania dla celów podatkowych - co czyni organ – kosztów, które mogą być
objęte ryczałtem (np. ubezpieczenie, bieżące naprawy i przeglądy) od tych,
których ryczałt nie obejmuje (paliwo). To wszystko prowadzi do wniosku,
że brzmienie art. 12 ust. 2a u.p.d.o.f. w pełni uzasadnia wykładnię, iż wartość
przychodu z tytułu użytkowania samochodu służbowego do celów prywatnych
obejmuje również udostępnienie danemu pracownikowi paliwa, które nie stanowi
odrębnego świadczenia”.
Powyższe oznacza zatem, że w ocenie sądu, w zakresie
przychodu pracownika, o którym mowa w art. 12 ust. 2a pkt 1 lub 2 Ustawy PIT,
dotyczącego nieodpłatnego świadczenia związanego z użytkowaniem samochodu
służbowego dla celów prywatnych, mieści się także wartość paliwa, zakupionego
przez pracodawcę na rzecz pracownika (wykorzystanego przez pracownika dla jego
prywatnych celów).
Wyrok ten potwierdza dotychczasową korzystną linię orzeczniczą
wojewódzkich sądów administracyjnych w tym zakresie (por. wyrok WSA w Krakowie z dnia 14.09.2016 r. o sygn. I Sa/Kr
824/16, wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 21.03.2017 r. o sygn. akt I SA/Wr
1263/18, wyrok WSA w Opolu z dnia 8.11.2017 r. o sygn. akt I SA/Op 327/17,
wyrok WSA w Gliwicach z dnia 8.03.2017 r. o sygn. akt I SA/GL 1550/16).
W przypadku nieodpłatnego świadczenia, związanego z korzystaniem
przez pracowników z samochodów służbowych udostępnionych przez pracodawcę, że
przychód powstaje z mocy samej Ustawy PIT, co powoduje, że dla jego ustalenia
nie jest konieczne aneksowanie umów o pracę.
Jednak nie zaszkodzi zawrzeć te informacje w odpowiednim
dokumencie korporacyjnym pracodawcy (np. regulaminie użytkowania samochodów
służbowych) i poinformować pracowników w sposób zwyczajowo u danego pracodawcy
przyjęty o tej zmianie (list elektroniczny, tablica ogłoszeń), a nawet
przyjąć, w celu uniknięcie ewentualnych niejasności, od pracowników pisemne
oświadczenia, że zapoznali się z regulaminem używania samochodów służbowych i
go akceptują lub zawrzeć z nimi umowę dotyczącą używania przez nich
samochodów służbowych dla celów prywatnych.
Wyżej omówiony wyrok jest pierwszym wyrokiem NSA dotyczącym tej
kwestii. Dotychczas zapadały korzystne wyroki
wojewódzkich sądów administracyjnych, które dotyczyły niekorzystnych
interpretacji indywidualnych wydanych przez Dyrektora Krajowej Informacji
Skarbowej w tym zakresie.
